مکانیزم امتزاج
امتزاج پروتوپلاست ها در سه مرحله انجام می شود:
١- اتصال یا چسبیدن:
دو یا چند پروتوپلاست کاملا به یکدیگر متصل می شوند. القاء فرآیند اتصال با اعمال تیمارهای مختلفی از جمله تیمار با کونکاناوالین، پلی اتیلن گلیکول، پی اچ بالا و غلظت زیاد یون های Ca دو بار مثبت امکانپذیر است.
۲- امتزاج غشاءهای پلاسمایی در مکان های مشخص:
غشاءهای پروتوپلاست هایی که توسط ماده اتصال دهنده به یکدیگر چسبیده اند، در مکان اتصال امتزاج می یابند و در نتیجه پل های سیتوپلاسمی بین پروتوپلاست ها شکل می گیرند، پروتوپلاست های گیاهی بطور طبیعی از یک شارژ الکتریکی منفی در محدوده ۱۰ تا ۳۰ میلی ولت برخوردارند و به دلیل رانش حاصل از بارهای مشابه، غشاء های دو پروتوپلاست مجاور به قدر کافی به یکدیگر نزدیک نمی شوند که امتزاج صورت گیرد.
-
انجام فرآیند امتزاج:
در ابتدا بایستی پروتوپلاست ها به یکدیگر نزدیک شوند، به طوریکه فاصله بین آنها ۱۰ آنگستروم یا کمتر شود. تیمار با غلظت زیاد یون های Ca دو بار مثبت و pH زیاد، بار منفی سطح پروتوپلاست ها را خنثی می نماید و در نتیجه، پروتوپلاست ها خیلی به هم نزدیک می شوند.
درجه حرارت زیاد، روند امتزاج غشاء ها را ترغیب می نماید. دمای زیاد موجب بی نظمی مولکول های لیپیدی موجود در ساختار غشاءها می شود و پروتوپلاست های به هم چسبیده، با ترکیب لیپیدهای غشائی آنها، با هم امتزاج می یابند.
PEG پروتوپلاست ها را به صورت توده ای به هم می چسباند. اتصال محکم، ممکن است در یک ناحیه کوچک یا بزرگ از مناطق مشخص صورت پذیرد. امتزاج مناطق مشخص غشاء های متصل به هم، که منجر به تشکیل پل های سیتوپلاسمی می شود، در مناطقی رخ می دهد که اتصال محکمی برقرار گردیده است.
همچنین محققین اظهار داشته اند که PEG یک ماده قطبی ضعیف با بار منفی است و قادر است با مولکول هایی نظیر آب، پروتئین ها و کربوهیدرات ها که دارای قطبیت مثبت هستند، پیوند هیدروژنی تشکیل دهد. وقتی که زنجیره مولکول PEG به حد کافی طویل باشد، مانند یک پل مولکولی بین پروتوپلاست های مجاور عمل نموده و بدین ترتیب باعث چسبیدن آنها به هم می شود.
٣- تشکیل هتروکاریون ها:
گرد شدن پروتوپلاست های جفت شده به دلیل افزایش پل های توپلاسمی، به تشکیل هتروکاریون ها یا هموکاریون های کروی منجر می شود.
منبع: کتاب اصول بیوتکنولوژی گیاهی، انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد، چاپ ششم.
دیدگاهتان را بنویسید