تاریخچه چغندرقند
در زمان های بسیار قدیم در سواحل دریای مدیترانه انواع متفاوتی از چغندر را به عنوان سبزی کشت می کردند. در آن زمان چغندر را برای مصرف برگش می کاشتند. چغندر در آلمان و فرانسه بیشتر برای تغذیه دام کشت می شد. تا نیمه دوم قرن هیجدهم میلادی چغندر قند به عنوان یک گیاه صنعتی و به منظور تولید شکر کشت نمی شد. (تاریخچه چغندرقند پاییزه و شرایط رشدی آن)
اولین بار یک شیمیدان آلمانی به نام مار گراف کشف کرد که قند موجود در ریشه چغندر شبیه قند موجود در نیشکر است و ۵۰ سال بعد اولین کارخانه استخراج شکر از چغندر قند در سال ۱۸۰۱ میلادی در آلمان راه اندازی شد.
زراعت چغندر قند در اوایل قرن نوزدهم میلادی از مبداء خود در اروپای مرکزی به سرتاسر جهان گسترش یافت و امروزه در تمام قاره ها به جز استرالیا کشت می شود. پیشینه کشت چغندر قند در ایران به بیش از یک صد سال می رسد، یعنی زمانی که اولین کارخانه قند کهریزک در سال ۱۳۷۰ شمسی تأسیس شد.
بررسی های امکان کشت چغندر قند در استان خوزستان در حدود ۴۰ سال قبل و همزمان با تأسیس سد و شبکه آبیاری در انجام شد. با بدست آمدن نتایج مطلوب از کشت آزمایشی چغندر قند در منطقه کارخانه قند اهواز با ظرفیت ۲۵۰۰ تن در روز و سپس کارخانه قند دزفول با ظرفیت ۵۰۰۰ تن در روز احداث گردید .
شرایط رشد چغندر قند:
چغندرقند در ایران به دو صورت بهاره و زمستانه کشت می شود. چغندرقند بهاره معمولا در بهار کاشت و در پاییز برداشت می شود. در حالی که چغندرقند زمستانه، در پاییز کاشت و در بهار برداشت می گردد.
برخلاف چغندرقند بهاره که بخش اصلی دوره رشد آن در تابستان است و در سرتاسر دوره رشد نیاز به آبیاری دارد، بخش اصلی دوره رشد چغندر قند زمستانه در زمستان سپری شده و بخشی از آب مورد نیاز آن از بارندگی تأمین می شود.
(تاریخچه چغندرقند پاییزه و شرایط رشدی آن)
منبع: کتاب زراعت گیاهان صنعتی وعلوفه ای، انتشارات دانشگاه پیام نور.
دیدگاهتان را بنویسید