آشنایی با پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی (SNP)
آشنایی با پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی در دی مگ. با ما همراه باشید. با تنوع و تفاوت هایی که به واسطه اختلاف در یک جایگاه نوکلئوتیدی به علت جایگزینی، حذف یا ازدیاد، اتفاق می افتند، با عنوان تفاوت یا پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی تک نوکلئوتیدی (SNP) نامیده می شوند. این نوع از تنوع به وفور در ژنوم انسان اتفاق می افتد. به طوری که مطالعات انجام گرفته توسط کاتانو – آنولز و گرس هوف در سال ۱۹۸۹ در ژنوم انسان و اسب نشان می دهد که در فاصله هر ۲۵۰ تا ۴۰۰ نوکلئوتید یک SNP وجود دارد.
پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی (SNP)
همچنین موگ و همکاران در سال ۱۹۹۹ با ردیف یابی نواحی مجاور ریزماهواره ها در ذرت در هر ۴۰۰ جفت باز یک SNP یافتند. از آنجا که ذرت حدود ۱۰×۲/۵ به توان ۹ جفت باز طول دارد، انتظار می رود دارای حدود ۶۲ میلیون SNP باشد.
تفاوت های تک نوکلئوتیدی
تنوع تفاوت های تک نوکلئوتیدی
بیشتر تنوع های از این نوع، دو آلل دارند و جایگاه های ژنی دو آللی نیز نامیده میشوند. اگرچه برخی از SNP ها تفاوت های سه یا چهار آللی را نیز نشان میدهند. ولی در انسان این نوع تفاوت ها به ندرت دیده میشود. SNP ها دو الی چهار نوع اند. فراوانی این چهار نوع SNP در انسان یکسان نیست.
آشنایی با پلی مورفیسم های تک نوکلئوتیدی
از آنجا که SNP ها فقط دو آلل در یک جایگاه ژنی دارند، نسبت به نشانگرهای SSR که چند آللی هستند، اطلاعات کمتری را میتوان از نقشه های پیوستگی آنها بدست آورد. البته این مشکل با استفاده از تعداد بیشتری از جایگاه های ژنی قابل حل خواهد بود. به طوریکه مطالعه انجام گرفته توسط کروگلیاک در سال ۱۹۹۷ نشان می دهد که ۴ سانتی مورگان نقشه حاصل از ۷۵۰ SNP از نظر اطلاعات معادل ۱۰ سانتی مورگان نقشه حاصل از ۳۰۰ نشانگر ریزماهواره است. اصطلاح هاپلوتیپ به جای آلل برای SNP بکار برده می شود. و بیانگر گروهی از آلل های بسیار نزدیک هستند که با هم به ارث می رسند.
منبع: کتاب نشانگرهای مولکولی، انتشارات دانشگاه تهران.
دیدگاهتان را بنویسید