بیماری پژمردگی خالدار گوجه فرنگی
انتشار بیماری
ویروس پژمردگی خالدار گوجه فرنگی از کشورهای آفریقایی، آسیایی، استرالیا، اروپا و جنوب و شمال آمریکا گزارش شده است. این بیماری در سال ۱۳۶۵ از اهواز گزارش شده است. کیفیت میوه ها پایین آمده و بازار پسندی نخواهند داشت.
علایم بیماری پژمردگی خالدار گوجه فرنگی
به علت علایم مشخصه این بیماری آن را به نام لکه برنجی و یا پژمردگی برنزی نامیده اند علایم اولیه عبارتند از:
- تورم رگبرگ برگ های جوان که گاهی با یک و یا دو حلقه متحدالمرکز همراه است.
- برگ های جوان به طرف پایین تمایل به پیچیدگی و خم شدن به داخل دارند.
- همین برنزه شدن برگ ها که گاهی تمام برگ را می پوشاند و ابلقی و موزاییک زرد از علایم بعدی بیماری است.
میوه هایی که قبل از آلودگی تشکیل می شوند ممکن است علایمی از خود نشان ندهند ولی میوه هایی که بعد از ابتلاء به بیماری تشکیل می شوند علایم بسیار مشخصی را نشان می دهند. این علایم شامل لکه های قرمز کمرنگ، اغلب زرد و به ندرت سفید روی پوست گوجه فرنگی و به اشکال مختلف ابلقی، نکروز نامنظم دیده می شوند.
علایم پژمردگی خالدار
عامل بیماری پژمردگی خالدار گوجه فرنگی
ویروس پژمردگی نقطه ای یا خالدار گوجه فرنگی Tomato spotted Wilt Virus (TSWV)، دارای نام های دیگری مانند ویروس برگ برنزی، ویروس لکه آناناسی زرد است. ذرات ویروس TSWV مدور اند.
زیست شناسی
این ویروس به طریقه مکانیکی منتقل می شود. ناقلین ویروس گونه های مختلف تریپس از جمله
F. occidentalis , F. fusca ،Frankliniella schultzei ،Thrips tabacio می باشد.
تریپس بالغ قادر به کسب ویروس نبوده بلکه ویروس باید توسط پوره کسب و سپس حشره بالغ قادر به انتقال آن می باشد. بعد از کسب به وسیله حشره ۱۸-۱۴ روز دوره کمون داشته تا حشره قابلیت انتقال پیدا کند و حداقل زمان اکتساب ۱۵ دقیقه است و با تغذیه طولانی درصد آلودگی افزایش می یابد.
ویروس در دمای ۲۲ درجه سانتی گراد در مدت ۱۰ دقیقه غیر فعال می شود و پایداری ویروس در خارج از محیط میزبان ۶-۵ دقیقه در دمای اتاق ( ۲۰-۲۵ درجه سانتی گراد) است. ویروس به وسیله بذر منتقل می شود. دامنه میزبانی ویروس بسیار وسیع بوده و میزبان های شاخص این ویروس توتون، اطلسی و خانواده بادنجانیان می باشد.
زیست شناسی پژمردگی خالدار
مدیریت پژمردگی خالدار گوجه فرنگی
- مهار ناقلین توسط حشره کش هایی نظیر ایمیداکلوپرید، کنفیدور و اسپینوساد به طور منظم هر ۵ تا ۷ روز یکبار
- تنظیم آبیاری به منظور افزایش رطوبت تاج گیاه
- ریشه کنی میزبان هایی که ویروس روی آنها زمستان گذرانی می کند و جدا سازی مزرعه از منابع احتمالی آلودگی ویروس
- اگر چه رقم مقاوم خاص این ویروس گزارش نشده، استفاده از ارقام مقاوم و متحمل گوجه فرنگی به بیماری ها
منبع :
کتاب بیماری های مهم سبزی، صیفی و جالیز در ایران و مدیریت تلفیقی آنها، انتشارات سروا، ۱۳۹۴
دیدگاهتان را بنویسید