بخش کشاورزی به عنوان بخش پایه و استراتژیک اقتصاد، تامین کننده غذا و مواد اولیه برای سایر بخش ها است. در صورت فعالیت مفید این بخش است که در زمینه فعالیت و پیشرفت سایر بخش ها تهیه شده و کشور به سوی توسعه سوق می یابد. آنچه مهم به نظر می رسد این است که توسعه و رونق کشاورزی با توجه به افزایش جمعیت و مسئله امنیت غذایی با تاکید بر سلامت غذا و از طرفی حفظ منابع پایه، تنوع زیستی و محیط زیست بدون بکارگیری و استفاده از فناوری های نوین و تکنولوژی جدید میسر نمی شود.
توسعه کشاورزی اساس و جزء لاینفک توسعه ملی در هر کشوری می باشد. لذا توجه به این مهم و فاکتورهای آن از اجزای مهم و ضروری است. انتقال تکنولوژی به عرصه کشاورزی تضمین کننده توسعه و رشد اقتصادی، اجتماعی و امنیت غذایی در حال رشد می باشد. در این صورت شناسایی فازهای انتقال تکنولوژی به عنوان فرآیندی که امکان نشر عوامل تکنولوژیک خاص را از کشورهای توسعه یافته به کشورهای در حال توسعه فراهم می کند. تا آن ها نیز بتوانند به تهیه و بکارگیری ابزارهای تولیدی جدید و گسترش و توسعه ابزارهای موجود بپردازند.
پذیرش تکنولوژی در کشورهای در حال توسعه با تاخیر انجام میگیرد؛ که این تاخیر موجب شکاف بین کشورهای صنعتی و عقب مانده است. فرآیند پذیرش تکنولوژی قسمتی از ادبیات انتقال تکنولوژی می باشد. فرآیند پذیرش تکنولوژی طی مراحل آگاهی، توجه، ارزیابی، آزمایش و پذیرش انجام می گیرد. چرا و چگونگی استفاده از فناوری های نوین، سوالاتی هستند که چالش ها را پیچیده تر می کنند. این امر فقط به وسیله ظرفیت و توانایی کشورها در بدست آوردن، پذیرش یا تولید تکنولوژی های مورد نیاز قابل دستیابی می باشد. در واقع شناسایی می کنند چه تکنولوژی هایی در آینده در این جهان در حال تغییر مورد نیاز خواهد بود. بنابراین مسئله شناسایی تکنولوژی های جدید و اولویت بندی آنها بر اساس بسترهای لازم جهت اجرای آنها در بخش کشاورزی می باشد.
دیدگاهتان را بنویسید