تناوب کشت گلرنگ
گلرنگ در شرایط کشت آبی در مناطق معتدله به عنوان دومین یا سومین محصول وجینی بهاره در تناوب قرار می گیرد و در این شرایط می توان آن را پس از گیاهانی همچون پنبه، ذرت، یونجه، شبدر، سور گرم و سایر گیاهان زراعی که بعد از برداشت آنها فرصت کافی برای آماده کردن زمین، آبیاری و کاشت وجود دارد، قرار داد.
با توجه به حساسیت این گیاه به بیماری های خاکزی، گلرنگ را بایستی هر چهار سال یک بار در یک قطعه زمین موردکشت قرارداد، همچنین از کاشت این گیاه پس از گیاهانی که حساس به بیماری بوته میری جالیز هستند خوداری نمود. در مناطقی که کشت زمستانه گلرنگ متداول است به مانند گندم به عنوان دومین یا سومین گیاه وجینی در تناوب قرار می گیرد.
کاشت گلرنگ بعد از گیاهانی که برای کنترل علف های هرز آنها از علف کش هایی استفاده شده است که باقیمانده آنها می تواند به گلرنگ خسارت وارد نماید، نیازمند انجام یک آبیاری نسبتا سنگین و به دنبال آن شخم قبل از کاشت گلرنگ توسط گاوآهن برگردان دار به عمق ۲۵تا ۳۰ سانتی متری می باشد.
اجرای این شخم باعث کاهش باقیمانده علف کش در خاک شده به طوری که خسارت به گیاهچه های گلرنگ منتفی شده و یا به حداقل می رسد. جایگاه گلرنگ در تناوب دیم مشابه سورگرم می باشد و نیازمند یک دوره آیش چند ماهه تا یک ساله، بسته به میزان بارندگی، تبخیر و تعرق در طول فصل رشد و خصوصیات خاک، قبل از کاشت می باشد.
منبع: کتاب زراعت گیاهان صنعتی وعلوفه ای، انتشارات دانشگاه پیام نور.
دیدگاهتان را بنویسید