شناسایی و گزینش سلول های هیبرید با روش تکمیل کنندگی ژنتیکی و فیزیولوژیکی:
در غیاب سیستم ها که پروتوپلاست های مختلف را به طور اختصاصی امتزاج دهند و یا به میزان بالایی سلول های هتروکاریون تولید نمایند، گزینش برای هتروکاریون ها در بین مخلوطی از همو کاریون ها و سلول های والدینی تلفیق نشده، بسیار ضروری است.
شناسایی و بازیافت سلول های حاصل از امتزاج، بر مبنای مشاهده خصوصیات عینی است و بر اساس عدم بروز جهش یافته های مغلوب در سلول های هیبرید به دلیل تکمیل کنندگی ژنتیکی و تکمیل فیزیولوژیکی نیازهای رشدی در شرایط این ویترو صورت میگیرد.
تکمیل بدین نحو حادث می شود که امتزاج دو پروتوپلاست که هر یک حامل یک نشانگر ژنتیکی مغلوب متفاوت می باشند، به تولید سلول هیبریدی منجر می شود که می تواند فعالیت طبیعی خود را از سر گیرد. چون هر والد، آللی فعال را به اشتراک میگذارد که کمبود آلل متناظر در والد دیگر را جبران می نماید.
گزینش با روش تکمیل کمبود کلروفیل:
اولین بار ملشر و لابیب در سال ۱۹۷۴ از تکمیل کنندگی ژنتیکی برای جداسازی هیبریدهای سوماتیکی سبز، به دنبال امتزاج دو جهش یافته هموزایگوس مغلوب آلبینوی مجزا از یکدیگر، در توتون (N. tabacum) استفاده کردند. آنها از دو واریته فاقد کلروفیل حساس به نور Sub- lethal و Virescent استفاده کردند. پس از دو ماه نگهداری در شرایط نور شدید، کلنی های سبز رنگی تشکیل شدند.
این روش رایج ترین روش برای جداسازی هیبریدهای سوماتیکی می باشد. جهش یافته های فاقد کلروفیل، برای تولید هیبریدهای سوماتیکی از امتزاج Nicotiana tabacum + N. silvestris نیز مورد استفاده قرار گرفته اند.
در اکثر موارد، استفاده از دو جهش یافته آلبینو برای بازیافت هیبریدهای سوماتیکی ضروری نیست. یک جهش یافته آلبینوى مغلوب در ترکیب با یک صفت مورفولوژیکی با یک پاسخ ارشدی ویژه، برای جداسازی گیاهان هیبرید سوماتیکی می تواند بسیار مفید باشد. برای تشخیص هیبریدهای سوماتیکی در هویج، از یک نشانگر جهش یافته مغلوب آلبینو همراه با نشانگرهای مورفولوژیکی استفاده شده است.
دودیتس (Dudits) و همکاران در سال ۱۹۷۷ پروتوپلاست های یک گیاه هویج آلبینو از گونه Daucus carota را با گونه وحشی D. capillifolius امتزاج دادند. بنابراین هم پروتوپلاست های هیبرید و هم پروتوپلاست های D. capillifolius ساقه های سبز رنگ تولید خواهند کرد، با این وجود، شکل برگ های محصولات امتزاج شبیه به برگ های D. carota می باشد و می توان آنها را جداسازی نمود.
منبع: کتاب اصول بیوتکنولوژی گیاهی، انتشارات دانشگاه فردوسی مشهد، چاپ ششم.
دیدگاهتان را بنویسید