استفاده از برکه در فضای سبز

به صورت دوره ای یا دایمی در مسیر جویبار ها و چشمه سار ها به علت توپوگرافی زمین ایجاد می شوند.
گونه گیاهی اغلب از نوع آبزی حاشیه ای.
عمده گیاهان اکوسیستم از خانواده گرامینه، نعناییان، آلاله ها، شمعدانی ها و بعضی از گونه های ارکیده ها هستند.
بعلت توان رویشی بالا، این نوع رویشگاه ها دارای خاک غنی از مواد آلی هستند. (استفاده از برکه در فضای سبز)

در این نوع آب منظر ها تمرکز اصلی بر پوشش گیاهی است و آب نقش بستر سازی برای رویش گیاهان را دارد.
به علت وجود گیاهانی برای پوشش های ماندابی و تکثیر این گیاهان از طریق روش ریزوم توجه به در نظر گرفتن فضای لازم برای رشد و تولید و توسعه این گیاهان ضروری است.
اگر هدف ایجاد پوشش فشرده و چمن مانند است از مواد بتنی و پلیمر ها جهت عایق استفاده نمی شود.
حداکثر عمق برکه یک متر است، شیب باید رعایت شود، سطوح به یک اندازه نباشد و سطح برکه از یک الی دو متر شروع شده و تا ۳۰ الی ۴۰ متر مربع هم می رسد.
ایجاد برکه و پوشش ماندابی که با استفاده از لایه رسی عایق یندی شده است نبایستی نزدیک ساختمان ها باشد زیرا به علت نفوذ امکان تخریب وجود دارد.
خاک محل برکه قدیمی، تثبیت شده باشد.
بعد از خاک برداری و تسطیح یک لایه ۱۰ الی ۱۵ سانتی متری خام رس با هدف عایق بندی به کف برکه اضافه و کوبیده شده، داخل برکه را به عنوان بستر رویش گیاهان با خاک لومی- رسی پر می کنند.

اضافه کردن هر روزه آب به برکه.
رویشگاه های ماندابی رویشگاه های آرام و ساکتی هستند و ورود آب با سرعت بالا سبب فرسایش بالای خاک شده، محدودیت رویش و استقرار گیاهان ایجاد خواهد کرد.
آب باید به آرامی وارد برکه ماندابی شود.
روش کاشت گیاهان بدین صورت است که گونه های گیاهی که به اندازه کافی در زمستان در گلدان ها پرورش داده شده اند در شروع فصل رویش با فواصل حدود ۴۰ -۳۰ سانتی متر با در نظر گرفتن ترکیب مورد نظر در داخل خاک برکه با همان گلدان کاشته می شوند.
به تدریج آب به برکه افزوده می شود و فرایند آبدهی تا زمانی ادامه خواهد داشت که خاک اشباع شده و حالت گل و لای به خود بگیرد.
در سال اول هیچ برداشتی از گیاهان به عمل نمی آید تا تثبیت و مواد آلی به گیاهان اضافه شود.
گونه های سریع الرشد در اواخر تابستان به صورت انتخابی برداشت می شوند.

(استفاده از برکه در فضای سبز)

منبع: