دانه آفتابگردان
دو مصرف اصلی دانه آفتابگردان جهت روغن گیری و مصرف آجیلی می باشد. انواع آجیلی دانه درشت تری نسبت به انواع روغن داشته و حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد روغن دارد. (موارد مصرف دانه آفتابگردان)
میزان پروتئین دانه در آفتابگردان حدود ۲۵ – ۱۵ درصد است. پوسته حدود ۲۰ تا ۵۰ درصد وزن دانه را تشکیل می دهد. این نسبت در ارقام اصلاح شده ۲۰ تا ۲۵ درصد و در انواع آجیلی ۳۵ تا ۵۰ درصد می باشد.
روغن آفتابگردان:
درصد روغن در ارقامی که جهت روغن گیری اصلاح شده اند، به بیش از ۵۰ درصد می رسد. ارزش غذایی روغن آفتابگردان مشابه روغن زیتون است. دانه آفتابگردان در شرایط آبی ۱۶۰۰ تا ۱۸۰۰ کیلوگرم در هکتار و در شرایط دیم ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ کیلوگرم میباشد.
در سال ۲۰۰۰ میلادی مقدار ۱۴۷۶۱۰ تن روغن آفتابگردان وارد کشور شده است. پتانسیل عملکرد دانه آفتابگردان به بیش از ۶ تن در هکتار می رسد که از آن حدود ۳ تن روغن قابل استحصال است عملکردهای بالاتر از ۲/۵ تن در هکتار مطلوب است. روغن اکثر ارقام آفتابگردان به طور متوسط شامل حدود ۱۰ تا ۱۲ درصد اسیدهای چرب اشباع، ۱۶ تا ۲۰ درصد اسید اولئیک، ۶۸ تا ۷۲ درصد اسید لینولنیک و مقدار ناچیزی اسید لینولنیک می باشد و فاقد کلسترول می باشد.
بوته آفتابگردان:
بوته های آفتابگردان را می توان همانند ذرت سیلو و به مصرف دام ها رساند. در این حال برای تهیه سیلو برداشت بوته های آفتابگردان پس از تکمیل گرده افشانی انجام می گردد.
برگ و ساقه آفتابگردان:
برگ های آفتابگردان دارای ارزش غذایی بالایی است اما ساقه آن خشبی بوده و لیگنین فراوان داشته و بنابراین دارای ارزش غذایی پایین می باشد. ساقه آفتابگردان دارای مقادیر زیادی فیبر است و در صنعت کاغذ سازی و تهیه سلولز مصرف می شود.
(موارد مصرف دانه آفتابگردان)
منبع: کتاب زراعت گیاهان صنعتی وعلوفه ای، انتشارات دانشگاه پیام نور.
دیدگاهتان را بنویسید