عوامل ایجادکننده این بیمارى ها از موجودات زنده اند و همچنین از گیاهان بیمار به گیاهان سالم قابل انتقال اند. قارچ ها، باکترى ها، ویروس ها، نماتُدهاى گیاهى و گیاهان گلدار انگل و نیمه انگل از مهم ترین عوامل بیمارى زاى انگلى محسوب می شوند. از آنجایى که این عوامل در گیاه بیمارى زا هستند، اصطلاحاً به آنها بیمارگر یا «پاتوژن» می گویند
آشنایى با مراحل ایجاد بیمارى توسط عوامل بیمارى زاى انگلى:
۱- نفوذ عامل بیمارى به داخل گیاه
۲- دوره کمون (دوره نهفتگی)
۳- تکثیر و انتشار بیمارگر درون گیاه
۴- ایجاد عفونت در گیاه
۵- بروز علائم و توسعه بیمارى
پس از نفوذ عامل بیمارىزا به داخل گیاه که به صورت فعال (زمانى که پاتوژن با ایجاد فشار و با ترشح مواد شیمیایى وارد سلول هاى گیاه می شود) یا غیرفعال (زمانى که پاتوژن از راه هاى طبیعى مانند روزنه، عدسک و … یا مصنوعى مانند زخم وارد سلول هاى گیاه می شود، انجام می شود، عامل بیمارى زا ترشح مواد شیمیایى را آغاز مى کند و با حل کردن دیواره سلول هاى بافت میزبان براى استقرار خود محلى مناسب فراهم مى آورد و به این ترتیب باعث ایجاد عفونت در گیاه می گردد. سپس دوره کمون آغاز می شود.
در این دوره عامل بیمارى زا با تکثیر غیرجنسى در داخل بافت هاى میزبان گسترش می یابد. از طرف دیگر گیاه نیز در برابر پاتوژن، که یک مهمان ناخوانده است، مقاومت مى نماید و معمولاً با ترشح مواد شیمیایى سعى مى کند عامل بیمارى زا را از بین ببرد. چنانچه پاتوژن بر عوامل درون گیاه غلبه کند، متعاقباً علائم و توسعه بیمارى در گیاه آشکار می شود. ظهور این علائم در گیاه به علت تغییرات بافت ها و غیرعادى شدن اندام های میزبان است. پس از این مراحل، عامل بیمارى زا مجدداً در سطح بافت آلوده میزبان شروع به فعالیت می کند و با تکثیر جنسى و غیرجنسى زمینه انتشار خود و آلودگى ثانویه در همان سال یا آلودگی در سال بعد را فراهم می سازد.
دیدگاهتان را بنویسید